Κερδίζουμε τους φόβους μας και κάνουμε τη ζωή μας δική μας

By Evelina Kyrasta Mar 16, 2018
Thumbnail

Μία από τις μεγαλύτερες φοβίες των παιδιών είναι το σκοτάδι, γιατί παίζει διάφορα παιχνίδια με τη φαντασία τους. 

Δεν ήταν λίγες οι φορές, όπου ένα ρούχο αφημένο στην πολυθρόνα του δωματίου δίπλα στο κρεβάτι μου, με την ισχυρή παιδική μου φαντασία έπαιρνε σχήμα λαγού, χελώνας, ή κάποιου αλλόκοτου πράγματος που με τρομοκρατούσε.

Από τότε έμαθα πως η καλύτερη λύση ήταν να ανάψω το φως και να κοιτάξω «το τέρας» του φόβου μου. Αρκούσε αυτή η κίνηση, για να μετατραπεί ο φόβος σε γέλιο και στη συνέχεια αφήγηση στους φίλους μου.

Έμαθα ακόμα πως η δειλία ήταν αυτή που μεγάλωνε την αγωνία μου, ενώ η αδράνεια, η τεμπελιά μέσα στο ασφαλές «κουκούλωμα» κάτω από το πάπλωμα και η αναβλητικότητα στη σκέψη να σηκωθώ και να ανάψω το φως, είχαν ως αποτέλεσμα να χάνω σχεδόν μία ώρα ύπνου, βασανίζοντας άδικα την παιδική μου ψυχή.

Αργότερα παρατήρησα πως οι συγκεκριμένες αντιδράσεις - η δειλία, η φυγοπονία, η αναβλητικότητα, η οκνηρία – είχαν κοινή πηγή τον φόβο. 

Οι συναναστροφές μου στην ζωή αλλά και το ίδιο το επάγγελμα στην καθημερινότητα  του, μου απέδειξαν ότι ο φόβος που μας ακινητοποιεί σε τέτοιες συναισθηματικές καταστάσεις, παίρνει διαστάσεις λόγω άγνοιας ή παρελθοντικής αποδυνάμωσης (εφόσον δηλαδή κάποια προηγούμενη φορά ηττηθήκαμε). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να διαπράττουμε μια μεγάλη αδικία απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, να ζούμε μία ζωή γεμάτη στεγανά, αδρανή, άγευστη, μακριά από χαρές, συγκινήσεις, κατορθώματα, αποφάσεις. Με λίγα λόγια, να μένουμε αμέτοχοι… απλοί θεατές που άλλοι αποφασίζουν τις τύχες μας. 

Ο άνθρωπος δεν κάνει να φοβάται μην πληγωθεί! Θα πληγωθεί περισσότερο όταν περάσουν τα χρόνια και συνειδητοποιήσει ότι δεν τόλμησε να ζήσει μια αγάπη, να ακολουθήσει το επάγγελμα της επιλογής του, να πάρει την απόφαση που πραγματικά ποθούσε ενώ ήταν σε δίλημμα και ακολούθησε άβουλα την απόφαση άλλων, ότι αδράνησε, ότι ανέβαλε, ότι δεν ήθελε να κοπιάσει.

Θα πληγώνεται «αιώνια» αν φοβηθεί να ζήσει, αν αναβάλει για αύριο να ανέβει στο τρένο της ζωής (γιατί αυτή δεν σταματά… και τρέχει και πίσω δεν γυρνά), αν τεμπελιάσει τα χρόνια που πρέπει να τρέξει και χάσει χρόνο.

Η ζωή κερδίζεται με αγώνα. Θέλει φως «να ανάψει», να χαθούν οι φόβοι και οι δικαιολογίες. Να γελάσουμε, να κλάψουμε, να νιώσουμε πώς είναι και δική μας! 

Μετοχή συμμετοχή θέλει και όχι μετοχή αμέτοχη.

 

Ρούλα Κυράστα

On Instagram @kyrastev