Αποστολή "Κοπαόνικ": Οι "εναλλακτικές" διακοπές μου φέτος

(Για να σας προλάβω...αυτή είναι μία μαμαδίστικη version της προετοιμασίας).

Η έκπληξη του φετινού μου καλοκαιριού λέγεται Κοπαόνικ και για να είμαι ειλικρινής, μέχρι πρότινος, δεν ήξερα καν ότι αυτό το μέρος υπάρχει στον χάρτη!

Το Εθνικό πάρκο του Κοπαόνικ καλύπτει μέρος της ομώνυμης οροσειράς της κεντρικής Σερβίας και μέσα σε αυτό, εκτός από το μεγαλύτερο χιονοδρομικό της χώρας, υπάρχουν και αρκετές προστατευόμενες φυσικές περιοχές.

Η ιστορία μας, λοιπόν, ξεκινάει κάπου στα μέσα Μαϊου, όταν τέθηκε θέμα από την Ακαδημία του Διγενή Μόρφου, σχετικά με την προετοιμασία της ομάδας του 2005 και του 2001, στη συγκεκριμένη τοποθεσία.

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά όλοι οι γονείς ήμασταν κάπως επιφυλακτικοί. Από τη μία η απόσταση και το γεγονός τα παιδιά έπρεπε να μεταβούν αεροπορικώς και στη συνέχεια 3 ώρες οδικώς, για να φτάσουν σε ένα βουνό που κανένας μας δεν ήξερε πως ακριβώς είναι, από την άλλη το ότι στη  Σερβία η χρήση της αγγλικής γλώσσας είναι πολύ περιορισμένη, κάτι που καθιστά αρκετά δύσκολη την επικοινωνία, μας επιφόρτιζαν με ένα άγχος παραπάνω.

Τελικά, μετά τις παροτρύνσεις του προπονητή της ομάδας μας, κ. Γκόραν Πετκόφσκι και λαμβάνοντας ως δεδομένη την εμπιστοσύνη που του έχουμε σε όλα τα θέματα -ο τρόπος διαπαιδαγώγησης, πειθαρχίας και «εσωτερικής συνεννόησης» με τα αγόρια του, είναι μοναδικός-  πήραμε την μεγάλη απόφαση να τους στείλουμε.

Η αποστολή αναχώρούσε 04.10 τα ξημερώματα, στις 3 Αυγούστου και ο ενθουσιασμός τόσο των μικρών, όσο και κάποιων γονέων που θέλησαν να τη συνοδεύσουν και να το συνδυάσουν με διακοπές, ήταν μεγάλος.

Παρ' όλα αυτά, είμαι πεπεισμένη, ότι κανένας δεν περίμενε αυτό που θα συναντούσε. Ούτε εγώ… που ενώ είχα προγραμματίσει να εκμεταλλευτώ την απουσία των τριών μεγαλύτερων αγοριών του σπιτιού και να περάσω λίγες ημέρες στο πατρικό μου σπίτι στην Αθήνα, ξαφνικά βρέθηκα να σχεδιάζω διακοπές στο Κοπαόνικ.

8 Αυγούστου
Πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο δύο η ώρα τα ξημερώματα με ένα μωρό δυόμισι χρονών, για να ταξιδέψω κι εγώ στις 04.10, αφού η ώρα της πτήσης είναι στάνταρ, έρχεται εκείνο το κλασικό δεκάλεπτο του μονόλογου...

"Λίγο τρελή είσαι, τουλάχιστον όμως ξέρεις γιατί το κάνεις... (σημαντικό και αυτό δεν λέω...να είσαι επαναστάτης με αιτία και όχι χωρίς). Δεν το κάνεις ούτε από υποχρέωση, ούτε από έλλειψη εμπιστοσύνης, ούτε απλά για να "σκοτώσεις" τον χρόνο σου. Το κάνεις γιατί σου αρέσει να βρίσκεσαι με ανθρώπους που περνάς καλά, γιατί η όλη κατάσταση είναι λίγο περιπετειώδης, ο λόγος του ταξιδιού είναι καινούργιος και ο προορισμός ο ίδιος. Τέλεια... Λύνω στα γρήγορα τα "θέματα" μου και για το επόμενο τέταρτο μέσα στο ταξί, παλεύω στην κυριολεξία με τη νύστα μου."

Συνταξιδεύουμε με την Άντρη, τη μαμά ενός συμπαίκτη του γιού μου και την κόρη της Εβίτα, η οποία αποδείχθηκε η καλύτερη baby sitter. Μετά από δυόμισι ώρες, προσγειωνόμαστε στο Βελιγράδι και από εκεί, διανύοντας μια πανέμορφη διαδρομή τριών ωρών, φτάνουμε στο ξενοδοχείο-προπονητικό κέντρο.

Το πρώτο πράγμα που μας εντυπωσίασε ήταν το πράσινο. Ένα πράσινο βαθύ, γεμάτο ζωή. Τεράστια έλατα παντού και απλά, αλλά γραφικότατα, σπιτάκια  διασπαρμένα εδώ και εκεί, λες και ήταν βγαλμένα από κάποιον πίνακα ζωγραφικής.

Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα φανταστεί έτσι… Το είχα φανταστεί πιο πεζό, πιο μουντό, πιο άχρωμο.

Αφού ξεπερνάμε την πρώτη ατάκα των παιδιών μας, του τύπου «Ωχ, είστε και εσείς εδώ…» μπαίνουμε στο νόημα και το «Δεν μιλάμε, δεν ανακατευόμαστε, δεν ασχολούμαστε καθόλου μαζί τους, λειτουργούμε σα να είμαστε αόρατες …ειδικά οι μαμάδες»,  γίνεται προϋπόθεση και κανόνας για να "συμβιώσουμε αρμονικά" μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, ο οποίος απαρτιζόταν μάλιστα και από αρκετά μέλη, δεδομένου ότι εκτός από την ηλικία του 2005 στο Κοπαόνικ, είχε ταξιδέψει και η ομάδα του 2001 με τον προπονητή της κ. Δημήτρη Μαυραντώνη...

Στο ξενοδοχείο διαμένουν και άλλες ομάδες διαφόρων ηλικιών που έχουν έρθει για τον ίδιο σκοπό. Παρατηρώντας λοιπόν όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα αντράκια που ασχολούνται με το συγκεκριμένο άθλημα, διαπιστώνω ότι όλα -ανεξαιρέτως- διατηρούν μία παιδικότητα στα μάτια, ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν συγκροτημένη συμπεριφορά και πειθαρχία στον τρόπο που κινούνται. Ένας συνδυασμός μαγικός που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να τον καλλιεργήσει σε κάποιον.

Είναι τόσο ωραίοι και ελεύθεροι, μακρυά από τις γονεϊκές παρεμβάσεις, που σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να τους το χαλάσουμε. Αποφασίζουμε να τους αφήσουμε ανενόχλητους και να πάμε για μια βόλτα στο Κοπαόνικ.

Το χιονοδρομικό φυσικά και δεν λειτουργούσε, όμως οι δραστηριότητες για τα μικρά αλλά τα μεγάλα παιδιά, δεν είναι καθόλου λίγες ακόμα και το καλοκαίρι.

Η μεταφορά στην υψηλότερη κορυφή, το Πάντσιτσεβ με 2.017 μέτρα υψόμετρο, μέσω του lift, τα φουσκωτά, το alpine coaster και οι σαμπρέλες πάνω σε ειδικά σχεδιασμένες διαδρομές, οι γουρούνες για μία περιπέτεια στο δάσος, το zip lane, η ιππασία και πολλά άλλα, μας κρατούσαν καθημερινά απασχολημένους, ενώ η ώρα περνούσε χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε.

Το απόγευμα παρακολουθούσαμε τα φιλικά παιχνίδια με άλλες ομάδες και το βράδυ που η θερμοκρασία έπεφτε, πηγαίναμε με τα πόδια σε μία παραδοσιακή ταβέρνα κοντά στο ξενοδοχείο, που έψηνε τα πάντα στο τζάκι και γευόμασταν τοπικές και όχι μόνο συνταγές.

Ένα θα σας πω...Για την σούπα υπήρχαν μέχρι και «διαπληκτισμοί», τόσο ωραία ήταν... (Ας με συγχωρήσει αυτός που του έκλεψα τη δική του).

Η εμπειρία για τα παιδιά ήταν πραγματικά αξέχαστη, η επαφή τους με άλλες ομάδες, άλλες νοοτροπίες και η λειτουργία τους κάτω από τις οδηγίες του προπονητή και όχι των γονέων για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, σίγουρα είχε πολλαπλά οφέλη για τα ίδια.

Όσο για εμάς,  επειδή του χρόνου προβλέπω να τσακωνόμαστε για το ποια ηλικία θα πρωτοπάει, παρακαλώ πολύ να λάβουμε υπόψιν, ότι αυτοί που ήρθαμε φέτος, προηγούμαστε!

Καλή Αρχή σε όλα τα αγόρια με τα όμορφα μάτια!

Xxxx
Εβελίνα