Φιλίες με διάρκεια στο χρόνο

Το σύντομο ταξίδι της κολλητής μου στην Κύπρο, στάθηκε ως μια καλή αφορμή για να μου υπενθυμίσει πόσο σημαντικός είναι ο όρος “φιλία διαρκείας”, στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι τόσο ο χρόνος που καθορίζει και κάνει μια σχέση ξεχωριστή, όσο τα βιώματα.

Με την Κέλη καθόμασταν στο ίδιο θρανίο την εποχή του σχολείου, σπουδάσαμε στο ίδιο πανεπιστήμιο, μέναμε στην ίδια περιοχή, ξενυχτούσαμε μαζί τα βράδια, πηγαίναμε μαζί διακοπές, βάφτισε τον μεγάλο μου γιο μαζί με την αδερφή μου, λέγαμε τα πάντα, τσακωνόμασταν, τα ξαναβρίσκαμε, με στήριζε όπως την στήριζα κι εγώ όποτε με είχε ανάγκη, οι ατάκες που έχουμε ανταλλάξει έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι στην προσωπική μας ιστορία. Γενικά, θεωρώ ότι είναι μία σχέση που δεν ξαναγίνεται εύκολα, αφού οι στιγμές που έχουμε μοιραστεί είναι πράγματι ανεκτίμητες. Λίγο το ότι είμαστε μαζί από μικρές, λίγο το ότι η φιλοσοφία και η οπτική μας ταίριαζαν ανέκαθεν, λίγο το ότι ήταν πάντα πιο προσγειωμένη από εμένα και λειτουργούσε ως «αντίβαρο» στις κυκλοθυμικές μου ιδιοτροπίες.

Είναι πολλοί και διάφοροι οι λόγοι, για τους οποίους μπορεί να συνδεθούμε με κάποιον. Οι σχέσεις όμως που κρατάνε στο χρόνο, είναι συνήθως μοναδικές (και δεν αναφέρομαι μόνο στις φιλικές), γιατί πολύ απλά έχουν δοκιμαστεί. Αν κάνουμε μία εσωτερική ανασκόπηση, θα διαπιστώσουμε ότι είναι αυτές για τις οποίες έχουμε τη διάθεση να προσπαθήσουμε περισσότερο, να θυσιάσουμε και να θυσιαστούμε, να υποχωρήσουμε, να συμβιβαστούμε. Στις σχέσεις μακράς διάρκειας, όλα τα παραπάνω είναι αμοιβαία.
Παρόλο που μπορεί να προκύψουν διάφορες αλλαγές και εξελίξεις στη ζωή του καθενός, λόγω υποχρεώσεων, απόστασης, παιδιών, γάμου, η φύση τους παραμένει ίδια, αν κρίνω από τον εαυτό μου.

Τι κι αν αυτή τη φορά δεν ήρθε μόνη, όπως τις προηγούμενες…
Ειλικρινά, τίποτα δεν μας πτόησε! Ούτε τα πέντε αεικίνητα παιδιά -όλα αγόρια - που έτρεχαν ολημερίς και ολονυχτίς μέσα στο σπίτι, ούτε το ότι η λέξη μαμά ακούστηκε συνολικά πάνω από 589.453 φορές, ούτε το γεγονός ότι ήταν αδύνατον να καθίσουμε σε έναν καναπέ, απολαμβάνοντας τον καφέ μας, χωρίς να σηκωθούμε μέσα στα επόμενα 7 λεπτά, γιατί όλο και κάποιος θα διψούσε, θα πεινούσε ή θα έπρεπε να φορέσει ζακέτα. «Πολυτέλειες μιας άλλης εποχής» είπαμε και το διασκεδάσαμε κιόλας.

Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν την τελευταία μέρα που πήγαμε όλοι μαζί στη μαρίνα της Λεμεσού, για το «αποχαιρετιστήριο γεύμα». Κάποια στιγμή, μετά το κυνηγητό, το κρυφτό και το “ανέβα – κατέβα” στα σκαλιά της Πυξίδας, που κράτησαν τουλάχιστον μιάμιση-δύο ώρες, την χάνω από το οπτικό μου πεδίο. Ανεβαίνω στο μπάνιο για να πλύνω τα χέρια του γιου μου και την βρίσκω εκεί, να χαζεύει μπροστά από τον καθρέφτη. «Τι κάνεις εδώ», τη ρωτάω… Και έρχεται η μαγική απάντηση… «Ξεκουράζομαι…Μην τους πεις ότι με είδες. Θα κατέβω σε πέντε λεπτά.» Γελάσαμε τόσο, μα τόσο, πολύ…

Και μπορεί για κάποιους αυτή να θεωρηθεί μια απλή, χαζή στιχομυθία. Για εμάς όμως, ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε, ότι όσα πράγματα κι αν έχουν αλλάξει στην καθημερινότητα μας, όσο κι αν έχει μειωθεί η συχνότητα της επαφής λόγω υποχρεώσεων, όσα παιδιά κι αν έχει κάνει η καθεμία, ο τρόπος  που επικοινωνούμε και βλέπουμε η μία την άλλη, έχει παραμείνει ακριβώς ο ίδιος.

Και σε αυτήν την διαπίστωση... ότι η μοναδικότητα των συγκεκριμένων σχέσεων έγκειται στα κοινά βιώματα του παρελθόντος που δημιουργούν κώδικες φτιαγμένους μόνο για όσους βρίσκονται on board για τους ίδιους προορισμούς, δεν μπορεί κανείς να κλείσει τα μάτια.

Εβελίνα + Κέλη = BFFE