Γιατί τα παιδιά σε Αφρικανικές χώρες τρέφονται καλύτερα από τα παιδιά της Κύπρου;

Χάνεσαι στο άπειρο του διαδικτύου και ξαφνικά αντικρύζεις ένα θέμα με τίτλο “What Kids Eat Around the World” συνοδευόμενο από μία εκπληκτική φωτογραφία. 

Σαφώς, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να του χαρίσεις το click σου. 

Μπαίνω στο άρθρο και εντυπωσιάζομαι από την ιδέα του φωτογράφου Gregg Segal που επί δύο χρόνια ταξίδευε σε διάφορες χώρες του κόσμου, εστιάζοντας στις διατροφικές συνήθειες των παιδιών με τον εξής τρόπο: τα παρότρεινε να κρατούν ημερολόγιο σχετικά με το τι ακριβώς έτρωγαν, κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας και στη συνέχεια τα φωτογράφιζε. 

Τα συμπεράσματα αυτής της μελέτης παρουσιάζουν εξαιρετικό  ενδιαφέρον, ενώ παράλληλα μας προβληματίζουν για τις κοινωνίες αφθονίας στις οποίες ζούμε. 

Όπως ο ίδιος εξομολογείται, όταν μπήκε σε ένα φτωχικό σπίτι της Ινδίας και παρατήρησε τη μικρή Anchal Sahni να τρώει σπιτικές πατάτες κάρυ με chapatti, το ινδικό ψωμί που μοιάζει με πίτα και φακές ως συνοδευτικό, αντιλήφθηκε αμέσως τη διαφορά με τις δυτικές κοινωνίες.

Στη Βομβάη μία μέτρια Domino’s pizza κοστίζει περίπου 13 δολάρια, δηλαδή τρεις φορές περισσότερα χρήματα από την ημερήσια αμοιβή του πατέρα της Anchal. 

Αυτομάτως αντιλαμβανόμαστε πως το junk food θεωρείται απαγορευτικό και ότι οι άνθρωποι αναγκάζονται να στραφούν σε φθηνότερα σπιτικά γεύματα. 

Συγκεκριμένα, το 2015 το Πανεπιστήμιο του Cambridge διεξήγαγε έρευνα με στόχο να εντοπίσει τις χώρες με την καλύτερη διατροφή. Προς έκπληξη όλων, εννιά στις δέκα βρίσκονταν στην Αφρική, όπως το Chad και το Mali, όπου τα λαχανικά, τα φρούτα, οι ξηροί καρποί, οι πλούσιες φυτικές ίνες και τα σπιτικά γεύματα λαμβάνονταν σε ημερήσια βάση, αντίθετα με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής όπου το 60% των θερμίδων που καταναλώνονται καθημερινά, προέρχονται από επεξεργασμένα τρόφιμα και το 1% μόνο από λαχανικά. 

Φυσικά, υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό κάτω από το όριο της φτώχιας, που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, όμως στην προσπάθεια να αντιληφθούμε τα δεδομένα της παχυσαρκίας, αυτό το ποσοστό εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη για αυτονόητους λόγους.

Παρ' όλα αυτά η ανάγκη βελτίωσης της διατροφής των φτωχότερων πληθυσμών θεωρείται επιτακτική, διαφορετικά, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο The Lancet Global Health Journal, η πείνα σύντομα θα καλύψει την παχυσαρκία όπως συμβαίνει ήδη στην Κίνα, την Ινδία και σε άλλες χώρες μεσαίου εισοδήματος.

Το άρθρο του Segal με ώθησε στο να ερευνήσω λίγο πιο διεξοδικά το θέμα της παιδική παχυσαρκίας, περισσότερο από μητρικό ενδιαφέρον μιας και δεν είμαι διατροφολόγος.

Θεωρώ όμως, ότι είναι υποχρέωση κάθε γονιού, από τη στιγμή που τα στοιχεία αυτά είναι προσβάσιμα σε όλους μέσω του διαδικτύου να αφιερώσει λίγα λεπτά προκειμένου να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο και στη συνέχεια να βρει τρόπους προκειμένου να ενθαρρύνει το παιδί του να ακολουθήσει από νωρίς σωστές διατροφικές συνήθειες.

Στην Κύπρο τώρα, η παιδική παχυσαρκία τη δεκαετία 2000-2010 κατέγραψε αύξηση 37%, ενώ σε μία ευρωπαϊκή έρευνα του 2012 η χώρα μας κατέλαβε τη δεύτερη θέση στα κορίτσια και την έκτη στα αγόρια, με το φαινόμενο να επηρεάζει περισσότερο τις ηλικίες 7-11.

Επομένως, ο σημαντικότερος λόγος να επικεντρωθούμε στις διατροφικές συνήθειες των παιδιών μας είναι, ότι αυτές θα τα ακολουθούν για μία ολόκληρη ζωή.

Και το motto “eating well is a form of self-respect”, ίσως ακούγεται από τα καλύτερα που θα μπορούσαμε να τους εμφυσήσουμε!

Εβελίνα