Οι άντρες με τους οποίους έχω μια ιδιαίτερη σχέση

Η αλήθεια είναι ότι με τους άντρες έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Και φυσικά όχι με όλους... με τους μικρούς, δικούς μου άντρες που γεμίζουν το σπίτι μου και με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη.

Αυτοί, που μερικές φορές με φέρνουν σε κατάσταση υστερίας, αυτοί που με ένα "σ’ αγαπώ" διαλύουν κάθε αρνητική σκέψη και άσχημη διάθεση, αυτοί που μετατρέπουν σε λίγα μόλις λεπτά ένα τακτοποιημένο playroom σε βομβαρδισμένο τοπίο, αυτοί που μπορεί να γίνουν περισσότερο απαιτητικοί από τον καθένα και θεωρούν αυτονόητο ότι είναι η προτεραιότητα μου.

Αυτοί για τους οποίους θυσιάζω τα Σαββατοκύριακα μου, περνώντας ατελείωτες ώρες σε γήπεδα ποδοσφαίρου και τουρνουά, μόνο και μόνο για δω την ικανοποίηση ή την απογοήτευση ζωγραφισμένη στη φατσούλα τους, αυτοί που θα μου πουν τα πιο αυθόρμητα αστεία και θα γελάσω με την καρδιά μου, αυτοί που όταν αρχίζουν την γκρίνια,  θέλω να ανοίξει η Γη να με καταπιεί ή να πάω κολυμπώντας στο κοντινότερο νησί για να γλυτώσω, αλλά ακόμα και να γλυτώσω, το επόμενο δευτερόλεπτο θα θέλω να είμαι πίσω. 

Το μαγικό σε αυτές τις σχέσεις είναι ότι όσο περισσότερο ασφαλείς τους κάνεις να νιώθουν, όσο πιο «δεδομένη» σε θεωρούν, τόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση παίρνεις. Λειτουργούν δηλαδή, αντιστρόφως ανάλογα με όλες τις υπόλοιπες σχέσεις. Είμαι απολύτως σίγουρη ότι υπάρχει και αντίθετη άποψη πάνω στο θέμα, αλλά λίγο με απασχολεί, γιατί σκοπός μου δεν είναι να κάνω υποδείξεις ή να πείσω κάποιον, απλώς λέω πως το βιώνω εγώ. Και εγώ χαίρομαι να βλέπω παιδιά με αυτοπεποίθηση, συναισθηματικά καλυμμένα και με το παραπάνω.

Και ας αναρωτιέμαι κάποιες φορές μήπως λειτουργώ υπερπροστατευτικά, ή μήπως γίνομαι κουραστική, ή μήπως έτσι για αλλαγή, να “τσακωθώ” λίγο με τα ενοχικά μου σύνδρομα που κάθε τρεις και λίγο με επισκέπτονται στο κατώφλι της συνείδησης μου, απαιτώντας να δώσω “περισσότερο χώρο”…

Manual στη μητρότητα δεν υπάρχει. Κανείς δεν σου δίνει οδηγίες χρήσης, ούτε επιλογή επιστροφής. Εξοπλισμένη λοιπόν, με τεράστια υπομονή και έχοντας στο μυαλό σου ότι τα λάθη είναι αναπόφευκτα, μαθαίνεις να χειρίζεσαι τον κάθε χαρακτήρα διαφορετικά και ας είναι πιο δύσκολο να το πετύχεις, όταν και τα τρία παιδιά είναι του ίδιου φύλου.

Γιατί εκεί υπάρχει η σύγκριση μεταξύ τους, τα δικαιώματα που σταδιακά και με τόσο κόπο αποκτά ο μεγαλύτερος, οι μικρότεροι τα θεωρούν κεκτημένα, τα όρια που θέτεις (ποιος τα έχασε για να τα βρω εγώ, αλλά το προσπαθώ για να μην εκραγώ στο τέλος) είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες και τον χαρακτήρα του καθενός, ο χρόνος που αφιερώνεις πρέπει να μοιράζεται ισομερώς και τόσα άλλα.

Όπως και να έχει όμως, ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα και αυτό το συνειδητοποιείς, όταν μια μέρα σου φέρνουν στο σπίτι την αίτηση της πενθήμερης εκδρομής για τους τελειόφοιτους του Δημοτικού, ναι αυτούς που τον επόμενο χρόνο θα πάνε Γυμνάσιο, ή την αίτηση για δεκαήμερη προετοιμασία με την ομάδα τους, στο εξωτερικό.  

«C’ est la vie» μουρμουράς χαμογελώντας, κλείνεις το μάτι στη ζωή και απλά…περιμένεις τα επόμενα, με την ευχή να είναι μόνο καλά!
 

Εβελίνα