Οι γυναίκες της ζωής μου

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Κυρίως αυτούς που έχουν κάτι να πουν και δεν το κάνουν με λόγια. Μερικές φορές είναι με ένα βλέμμα, άλλες με μια χειρονομία, κάποτε με μια σκέψη που αποτυπώνεται στο πρόσωπο τους και άλλοτε με τον τόνο της φωνής τους.

Από μικρή έμαθα να δίνω σημασία στο πώς νιώθουν και σκέφτονται οι άλλοι για να μπορώ να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τον κόσμο γύρω μου. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν ήταν πάντα εύκολο, κυρίως λόγω του χαρακτήρα μου, ο οποίος ταυτιζόταν - και εξακολουθεί να ταυτίζεται – είτε με «το άσπρο» είτε με «το μαύρο». Γκρίζο για εμένα (όσο επίκαιρο κι αν είναι), δεν υπάρχει. Οι αποφάσεις και ο τρόπος που λειτουργώ, συνήθως είναι των άκρων. Ειρωνικό ή όχι, το ίδιο ακριβώς μοτίβο ακολούθησε και η ζωή μου από μόνη της. Και τι εννοώ…Από ένα σπίτι με τρεις γυναίκες, σε ένα σπίτι ανδροκρατούμενο. Από μια παρέα που συζητούσαμε κοριτσίστικα θέματα με τη μητέρα μου, την αδερφή μου, τη γιαγιά μου, τις θείες μου, την κολλητή μου, σε μια παρέα που ασχολείται κυρίως με ποδόσφαιρο, αθλητικά, paintball και άγρια παιχνίδια. Και όμως, οι γυναίκες ήταν αυτές που εδραίωσαν μέσα μου, συγκεκριμένες αντιλήψεις σχετικά με διάφορες θεωρίες για τη ζωή και τις σχέσεις. Μόνο που δεν ήταν τυχαίες...

Χαζεύω τη γιαγιά μου, η οποία πλέον διανύει την έβδομη προς όγδοη δεκαετία της ζωής της (και δεν θα πω ακριβώς, γιατί με το που θα το διαβάσει στα επόμενα 30 δευτερόλεπτα θα χτυπήσει τηλέφωνο) να κυκλοφορεί τα καλοκαίρια με καπέλο και σορτς πάνω σε ένα ποδήλατο πηγαίνοντας στις δουλειές της, διανύοντας χιλιόμετρα και αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μην παραδειγματιστείς από την αστείρευτη ενέργεια και την αγάπη της για τη ζωή. Το πρότυπο “θέλω να ζήσω τη ζωή με το κουτάλι” και “ ας διατηρήσω ένα κομμάτι της παιδικότητας μου, μέχρι εκεί που μπορώ”, ζωντανεύει σίγουρα στα δικά μου μάτια.

Από την άλλη, το πρότυπο “η γυναίκα δεν πρέπει να αρκείται στην εξωτερική της  εμφάνιση… όμορφη την κάνει το περιεχόμενο, ο χαρακτήρας, η αλήθεια της και η μοναδικότητα της” , αναφέρεται στη μητέρα μου. Ότι προσπαθούσε να εμφυσήσει στα παιδιά της, το έκανε πρώτα πράξη η ίδια. Η «προσωποποιημένη υπερανάλυση»... μου έμαθε πόσο σημαντικό είναι να ακούω την εσωτερική μου φωνή και πως αυτή μαζί με τη σκέψη και τα λόγια μου, είναι καλό να έρχονται σε πλήρη συμφωνία, προκειμένου να διατηρώ την ισορροπία και την ειρήνη μέσα μου. Ακόμα μου έμαθε πως το μυστικό για να αποκωδικοποιήσεις τους ανθρώπους, δεν είναι άλλο από το να έχεις καλή διάθεση απέναντι τους. “Είναι σπουδαίο να παρατηρείς, χωρίς να κάνεις κριτική (και πολύ δύσκολο θα συμπληρώσω εγώ). Όταν είσαι θετικός, όλα παίρνουν τον δρόμο τους με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει πως διατηρείς μια παθητική στάση στη ζωή σου…Αλλά το να είσαι δεκτικός, σε κάνει αυτόματα να μην είσαι εμπαθής". Λόγια που λειτουργούν ως κατευθυντήριες γραμμές.

Last but not least…η αδερφή μου! Η κλασική ατάκα που συχνά ακούει,  "Όταν μεγαλώσω θέλω να σου μοιάσω" – κι ας την περνάω 14 χρόνια – είναι αντιπροσωπευτική, για το πόσο ώριμα και ρεαλιστικά αντιμετωπίζει αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή. Μια φίλη που ποτέ δεν θα κάνει δεύτερες σκέψεις για μένα, που η αγάπη της χαρακτηρίζεται από μια φυσική ανιδιοτέλεια και που μπορεί να ξεχωρίζει πότε οι αντιδράσεις μου προέρχονται από στενοχώρια, θυμό ή λειτουργούν ως αυτοάμυνα. Μια γλώσσα επικοινωνίας που μόνο εμείς οι δύο μπορούμε να μιλήσουμε. Αυτή η ματιά που δεν χρειάζεται να γίνει λόγια…Αυτή η σκέψη που δεν χρειάζεται να γίνει πράξη…

Οι γυναίκες της ζωής μου, λοιπόν, αποτελούν για εμένα πηγή έμπνευσης. Καθεμία για τον δικό της λόγο, αλλά και οι τρεις για την γενναιοδωρία ψυχής που τις διακρίνει!