Πάντα υπάρχει μια πρώτη φορά ή γιατί πέρασα ένα απόγευμα πίσω από ένα δέντρο κλαίγοντας...

Είναι ωραίες οι μεγάλες οικογένειες. Και απαιτητικές…

Το σπίτι γεμίζει παιδικές φωνές και υπάρχει μια διαρκής κινητικότητα. Άλλος πάει, άλλος έρχεται, άλλος φεύγει…Το βέβαιο είναι, ότι και να ήθελες, δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς.

Κάτι άλλο επίσης βέβαιο, είναι ότι όσα παιδιά και αν έχεις, πάντα υπάρχει πρώτη φορά. Η πρώτη φορά που θα τα αντικρύσεις, η πρώτη φορά που θα τα ακούσεις να κλαίνε, που θα τα δεις να μπουσουλάνε, να περπατάνε, που θα μουρμουρίσουν τις πρώτες τους λεξούλες, η πρώτη φορά που θα τα πας σχολείο, που θα αρρωστήσουν και θα κληθείς να ξενυχτίσεις στο πλευρό τους, η πρώτη φορά που θα τα καμαρώσεις στην αποφοίτηση του Δημοτικού, του Λυκείου, του Πανεπιστημίου… Αμέτρητες πρώτες φορές και μοναδικές για όλα σου τα παιδιά…

Όσον αφορά το πρώτο ηλικιακά, δεν είναι ότι του έχεις περισσότερη αδυναμία. Είναι όμως αυτό, που σε μεταμορφώνει από γυναίκα σε μητέρα και αυτό που σου μαθαίνει στην πράξη, τι πάει να πει “πρώτη φορά”. Αυτό που σου μαθαίνει τι πάει να πει ευθύνη, τον τρόπο να θέτεις προτεραιότητες, να αντιμετωπίζεις πρωτόγνωρους προβληματισμούς και καταστάσεις, να διαπιστώνεις αγωνίες, αδυναμίες και ανησυχίες, τις οποίες μέχρι πρότινος αγνοούσες, αλλά και να πρέπει να τις χαλιναγωγήσεις για να μην το επηρεάσουν σε βαθμό που θα του δημιουργήσουν ανασφάλειες.

Από την άλλη, εσύ τους μαθαίνεις να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, να εκφράζουν αυτά που νιώθουν, να διατηρούν μια θετική στάση απέναντι στη ζωή, να βάζουν διαρκώς νέους στόχους για να εξελίσσονται και ταυτόχρονα αρχίζεις να συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι όσο ο χρόνος περνάει, τόσο λιγότερη ανάγκη θα σε έχουν.
Σίγουρα…δεν το λες και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου.

15 Ιουνίου... Τελετή Αποφοίτησης

Πέρασα το απόγευμα πίσω από ένα δέντρο, για να μην τον κάνω ρεζίλι με τα δάκρυα να κυλούν ποτάμι από τα μάτια μου -ναι ήμουν αστεία, αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ- και με το κινητό στο χέρι, για να φυλακίσω τις στιγμές που θα ήθελα να μείνουν για πάντα στη μνήμη μου.

Εικόνες από όλες εκείνες τις πρώτες φορές, τις δικές μας πρώτες φορές, στο σπίτι, στο σχολείο, στις γιορτές, στα parties, στα γήπεδα, ξεχύθηκαν στο μυαλό μου…

Η μπορντό τήβεννος έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα, λες και ήταν αυτή που συμβόλιζε την ολοκλήρωση ενός κύκλου και την αρχή ενός νέου.

Με πλησιάζει λοιπόν εκείνη την ώρα η μητέρα μου και μου λέει «Είναι ευλογία για μία μαμά να βλέπει να παιδιά της να μεγαλώνουν, αγάπη μου…» κλασική Ελληνίδα μάνα, αλλά τόσο αναγκαία και χρήσιμη σε κάτι στιγμές σαν αυτές… Αλήθεια έλεγε άλλωστε… Το επεξεργάζομαι… Η διάθεση μου αλλάζει… γιατί κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι και εκείνη έχει περάσει αυτές τις μαγικές και ευλογημένες πρώτες φορές… μαζί μου…

Προσωπικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλες τις δασκάλες και τις  διευθύντριες μας στο Grammar Junior School, που όλα αυτά τα χρόνια έδωσαν ένα κομμάτι του εαυτού τους, προκειμένου τα παιδιά μας να έχουν χαρούμενα και ανέμελα σχολικά χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από τις χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις. Είναι αυτές που αφήνουν το αποτύπωμα τους στις προσωπικότητες του αύριο. Πιστεύω πως όσες μανούλες έχουμε παιδιά στο Class 6, το ίδιο νιώθουμε.

Τώρα λοιπόν, που θα μας διαβάζετε από το πλοίο, συνοδεύοντας τα παιδιά μας στην πρώτη τους πενθήμερη, σας στέλνουμε την αγάπη μας και τις ευχές μας, για να περάσετε όσο πιο αξέχαστα γίνεται… 

Φιλιά πολλά…
See you soon…

Εβελίνα.

P.S: Ευχαριστούμε την κυρία Κούλα Χρήστου που εκτέλεσε χρέη φωτογράφου για το Lime and Life.