Πασχαλινές Αναμνήσεις - Τι τις κάνει ξεχωριστές;

Δεν ξέρω αν τις ημέρες του Πάσχα μας πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία, γιατί συνειδητοποιούμε πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος. Σίγουρα όμως, όλοι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να σκέφτεται τι κάναμε πέρυσι ή πρόπερσι  ή και αρκετά χρόνια πριν.

Ξεκινώντας να γράφω το σημερινό editorial, είχα σαν θέμα στο μυαλό μου “ Μία Πασχαλινή ανάμνηση”. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι αν έγραφα για αυτήν την μία, θα αδικούσα όλες τις υπόλοιπες που για εμένα υπήρξαν εξίσου σημαντικές. Έτσι αποφάσισα να γράψω για την αίσθηση που μου άφηνε πάντα η συγκεκριμένη γιορτή. Σαν παιδί περίμενα αυτές τις μέρες πως και πως για έναν και μοναδικό λόγο. Μα φυσικά για να κλείσει το σχολείο, να μπορέσω να ξεκουραστώ και να κάνω πράγματα που με ευχαριστούσαν. Ναι…αυτή η παιδική αφέλεια που σε κάνει να πιστεύεις ότι το σχολείο είναι κούραση, γιατί προφανώς δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις τις ευθύνες που σε περιμένουν μεγαλώνοντας και το non-stop τρέξιμο που τις συνοδεύει. Αστείο αλλά πραγματικότητα.

Όμως η περίοδος του Πάσχα δεν έπαψε ποτέ να είναι μια ιεροτελεστία μακράς διάρκειας και πιστεύω όχι μόνο για εμένα. Είναι τόσο έντονες οι μυρωδιές του, η ζεστασιά που νιώθει κανείς μέσα από τις οικογενειακές στιγμές, αλλά και το χαρμόσυνο μήνυμα που προσφέρει αυτή καθαυτή η γιορτή, που δύσκολα δεν την κατατάσσεις ανάμεσα στις αγαπημένες σου.

Τι να πρωτοθυμηθώ; 
Την διαδρομή από το σπίτι μέχρι την εκκλησία, που συνήθως την κάναμε με τα πόδια, περνώντας από τους πανέμορφους δρόμους της Κηφισιάς γεμάτους πλατάνια και συζητώντας το οικογενειακό πρόγραμμα της Μ. Εβδομάδας;
Την Μ. Πέμπτη που βάφαμε τα αυγά με τη μητέρα μου και ύστερα έτρεχα στο σπίτι της θείας μου, για να προλάβω και εκεί την διαδικασία;
Ή την εκπληκτική ελληνική μαγειρίτσα της γιαγιάς μου, που την έφτιαχνε από νωρίς το Μ. Σάββατο για όλη την οικογένεια;
(Aυτήν τη συνταγή θα σας τη δώσω και θέλω κάποια χρονιά να την δοκιμάσετε, αντί για την κλασική σούπα αυγολέμονο).
Δεν θα μιλήσω για την Κυριακή του Πάσχα που ξυπνούσα από τις 6 το πρωί, παρόλο που κοιμόμουν πολύ αργά το προηγούμενο βράδυ λόγω της Ανάστασης, γεμάτη ανυπομονησία να μαζευτούμε όλοι για να ψήσουμε κοκορέτσι και αρνάκι.
Αυτή τη στιγμή, συνειδητοποιώ ότι παρόλο που σχεδόν κάθε χρόνο τέτοια εποχή παραμέναμε στην Αθήνα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και οι συνήθειες μας παρέμεναν πάνω κάτω οι ίδιες, κάθε Πάσχα ήταν ιδιαίτερο.

 Μεγαλώνοντας δεν ξέρω αν έχουν αλλάξει λίγα ή πολλά στον τρόπο που το γιορτάζουμε, πάντως το σίγουρο είναι πως όταν έχεις παιδιά θέλεις να κάνεις πράγματα που θα μείνουν ανεξίτηλα και στη δική τους μνήμη. Ειδικά την πρώτη χρονιά που ήρθα για Πάσχα στην Κύπρο, δεν θα ξεχάσω αυτά τα παιχνίδια (τσουβαλοδρομίες, σχοινί κλπ) που έπαιζαν στους δρόμους. Που να δω τέτοια στην Αθήνα; Και επειδή τότε είχε πάρει μέρος όλη η οικογένεια, έπρεπε να πάρω κι εγώ. Διαγωνίστηκα λοιπόν, στο τρέξιμο με το αυγό και εννοείται ότι "κλαίγαμε" από τα γέλια, γιατί με πείραζαν όλοι. Όταν όμως βγήκα πρώτη και φορώντας δωδεκάποντα platform shoes παρακαλώ, ήρθε η δικαίωση…

Και καταλήγεις στο συμπέρασμα…ότι το θέμα δεν είναι πού θα περάσεις αυτές τις Άγιες μέρες, αλλά με ποιους και πως. Και όσο έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που τις κάνουν ξεχωριστές, είτε είναι μια γιαγιά, είτε μια μαμά, είτε ένας μπαμπάς, είτε τα παιδιά και ο/η σύζυγος μας, πάντα θα είναι ιδιαίτερες. Και πάντα θα θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση! Εύχομαι το Αναστάσιμο Φως να φωτίσει τις καρδιές και τις ζωές όλων μας.

Εβελίνα