"Beg Packers" η νέα μόδα ταξιδιωτών που σηκώνει συζήτηση

“Beg Packers”… ο νέος όρος που έχει αρχίσει να λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις στο «ταξιδιωτικό στερέωμα».

Και τί εννοούμε με αυτό… 
Πρόκειται για μία νέα τάση, η οποία έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο μία μερίδα Δυτικών ταξιδεύει σε χώρες της Ασίας.

Πηγαίνοντας σε αυτές ξεκινούν να επαιτούν σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τα ταξίδια τους ή να εξασφαλίσουν το εισιτήριο της επιστροφής.

Στο Βιετνάμ, τη Σιγκαπούρη και την Ταϋλάνδη αυτό το θέαμα είναι πλέον σύνηθισμένο και αρκετοί άποροι Ασιάτες που ζητιανεύουν για να καλύψουν βασικές ανάγκες όπως τροφή και στέγη «γίνονται ένα» με πιο εύπορους Δυτικούς, το μόνο μέλημα των οποίων είναι να καταφέρουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους σε κάποιο άλλο μέρος της συγκεκριμένης ηπείρου, για να εμπλουτίσουν τις εμπειρίες και να καλύψουν τις πολυτελείς τους αναζητήσεις.

Η Maisarah Abu Samah από τη Σιγκαπούρη πόσταρε πριν κάποιες μέρες φωτογραφίες στο Twitter από ένα ζευγάρι όπου η κοπέλα πουλούσε καρτ-ποστάλ και ο άνδρας έπαιζε μουσική, σχολιάζοντας πόσο εντύπωση της έκανε το γεγονός, αφού στη Σιγκαπούρη υπάρχουν αρκετοί και μάλιστα αυστηροί νόμοι, σχετικά με την επαιτεία. Για παράδειγμα, μόνο όσοι έχουν visa για εργασία μπορούν να προβούν σε αντίστοιχες ενέργειες. 

Εργαζόμενοι στη χώρα καταγωγής τους, οι begpackers μπορούν μέσα σε λίγες βδομάδες να κερδίσουν όσα οι ντόπιοι κερδίζουν σε ένα χρόνο. Πολλοί από εκείνους που περνούν μπροστά από το κυπελάκι που θα διαγράψει μια ακόμη χώρα στο bucket list κάποιων δυτικών, το ταξίδι δεν είναι απλά ένα προνόμιο, αλλά μια αδιανόητη πολυτέλεια. H Telegraph φράφει συγκεκριμένα: «Το να ταξιδεύει κανείς ανά τον κόσμο –ακόμη και αν πρόκειται να μένει σε φθηνά χόστελ των 5 ευρώ την ημέρα– δεν είναι ένα δικαίωμα που έχει δοθεί από τον Θεό: είναι μια πολυτέλεια που εκατομμύρια ανθρώπων δεν θα έχουν ποτέ».

«Δεν μπορώ να φανταστώ πώς κάποιος αποφασίζει να περάσει χρόνο σε μια περιοχή του πλανήτη που πλήττεται από τη φτώχεια, αλλά παράλληλα αποτυγχάνει να δει ότι υπάρχει πραγματικά μεγάλη διαφορά μεταξύ του να μην έχεις αρκετά χρήματα για να πάρεις το τρένο για τον επόμενο προορισμό σου και του να μην έχεις χρήματα για να ταΐσεις την οικογένειά σου», γράφει επόμενος εξοργισμένος παρατηρητής του φαινομένου. 

Η μόδα έχει αρχίσει να επεκτείνεται και στον χώρο του διαδικτύου, αφού υπάρχουν ήδη websites στα οποία κάποιος μπορεί να διεκδικήσει εισφορές για να πραγματοποιήσει “meaningful travel experiences”.
Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που διεκδικούν χρήματα για να εξασφαλίσουν τα έξοδα τους, προκειμένου να μεταβούν σε υποανάπτυκτες χώρες και να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια.

Το ζήτημα προφανώς γεννά ερωτήματα. Μήπως τελικά οι Δυτικοί χάριν rebel διάθεσης και δίψας για hippie καταστάσεις "κλέβουν" από τους πραγματικά φτωχούς τη λύση της επαιτείας; Μήπως το fundraising αυτού του είδους, μυρίζει λίγο ανεύθυνο δανεισμό ενός δυσχερούς ρόλου;