Επαναστάτης με αιτία... ο καθηγητής που επέτρεψε στην μαθήτρια του να κοιμηθεί εν ώρα μαθήματος

Μερικές σκέψεις για τον ιδανικό παιδαγωγό.

«Η Meg κοιμήθηκε κατά τη διάρκεια του μαθήματος…». 

Θα μπορούσε να είναι ένα απλό σημείωμα ενημέρωσης του καθηγητή αγγλικών Monte Syrie, προς τους γονείς της Meg, όταν αντίκρυσε τη μαθήτρια του να διαπράττει «το έγκλημα»… όμως η πραγματικότητα απέχει χιλιόμετρα και η αντίδραση του έτη φωτός από μία αναμενόμενη επίπληξη.

Ο ίδιος την άφησε να συνεχίσει τον ύπνο της, όχι γιατί δεν είχε διάθεση να ασκήσει τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα προκειμένου να την «επαναφέρει» στην τάξη, αλλά γιατί διαθέτει έναν μοναδικό και χαρισματικά αυθεντικό τρόπο να κατανοεί τους μαθητές του, αντιδρώντας ανάλογα.

Το συμβάν έγινε γνωστό και όπως ήταν φυσικό ο καθηγητής “κλήθηκε” να απαντήσει.

«Η Meg κοιμήθηκε χθες την ώρα του μαθήματος. Την άφησα. Δεν το πήρα προσωπικά. Κάνει έξτρα ώρες μαθηματικά, ασχολείται με αγροτικές δουλειές, βιώνει έντονη κόπωση, εφηβικό άγχος και διάφορα άλλα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσει στη ζωή της. Η τάξη μου είναι ένα μόνο μέρος της ζωής της, όχι η ίδια της η ζωή.

Σαφέστατα χθες δεν αξιοποίησε σωστά την ώρα του μαθήματος. Δεν έδωσε την εργασία της και το ήξερα και εγώ και εκείνη ότι δεν ήταν συνεπής, όμως προτίμησα να μην πω τίποτα. Δεν χρειάστηκε άλλωστε, αφού την έστειλε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου το ίδιο βράδυ στις 21.00. Μόνη της.

Σίγουρα όλοι πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο συμπεριφοράς και το να αφήνουμε τα παιδιά να κοιμηθούν στην τάξη, ξεπερνάει τα όρια. Δεν προτείνω να το κάνουμε σε μόνιμη βάση. Αυτό όμως που προτείνω, είναι να εμπιστευόμαστε καμιά φορά το ένστικτο μας, ακόμα κι όταν αυτό δεν υπακούει στους κανόνες, γιατί δεν είμαι πεπεισμένος ότι οι κανόνες λειτουργούν πάντα προς όφελος των παιδιών.

Σε μία άλλη τάξη, η Meg θα είχε τιμωρηθεί που κοιμήθηκε και δεν παρέδωσε την εργασία της… όμως δεν ήταν σε άλλη τάξη, ήταν στη δική μου! Και στην τάξη μου μπορώ να κάνω πολλά. Σίγουρα, δεν μπορώ να ελέγξω το έξω κόσμο. Δεν μπορώ να αλλάξω τις ώρες των μαθημάτων της. Δεν μπορώ να ταΐσω τα άλογα της, να τρέξω στους αγώνες της ή να διώξω τις εφηβικές ανησυχίες της. Μπορώ όμως να της δώσω την ευκαιρία για ένα διάλειμμα.

Άλλωστε δεν ήταν αγενής. Ήταν απλά κουρασμένη. Και θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος θα βγει σε καλό.»

Θεωρώ πως η συμπεριφορά του αποτελεί την πεμπτουσία του παιδαγωγού -και ας ακούγεται βαρύγδουπο-, που ρόλος του δεν είναι μονάχα η προσφορά γνώσης, αλλά και η ικανότητα να αφουγκράζεται τις ανάγκες των μαθητών του, να παραδειγματίζει επί της ουσίας με τη στάση του και να καλλιεργεί αθόρυβα ανθρώπινες αξίες, συμβάλλοντας στη δημιουργία χαρισματικών φύσεων.

Evelina