Ο παράγοντας που μπορεί να «προβλέψει» ένα πιθανό διαζύγιο

Η αύξηση των διαζυγίων στις ευρωπαϊκές χώρες και την Αμερική έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, με ολοένα και περισσότερα ζευγάρια να καταλήγουν να χωρίζουν και τυπικά, ακόμα και παρά την απόκτηση παιδιών μέσα στον γάμο.

Οι λόγοι που δύο σύντροφοι μπορεί να επιλέξουν να διαλύσουν τον γάμο τους ποικίλουν και μπορούν να αφορούν σε ασυμφωνία χαρακτήρων, τρίτα πρόσωπα, έλλειψη ερωτισμού ή και ρουτίνα. Κάθε ζευγάρι βιώνει διαφορετικά την καθημερινότητα, με πολλά να καταλήγουν να δίνουν τέλος, μη μπορώντας να διαχειριστούν μια σχέση που δεν καλύπτει πλέον κάποιον από τους δύο.

Τώρα, νέα έρευνα έρχεται να αποδώσει το τέλος σε έναν ακόμα παράγοντα: την κληρονομικότητα. Τα γονίδια των χωρισμένων γονιών φέρονται να σχετίζονται άμεσα με τους αποτυχημένους γάμους των παιδιών, με τους ερευνητές ψυχολόγους της ομάδας της Dr. Jessica Salvatore να έχουν καταλήξει σε σαφή συμπεράσματα.

Το μεγάλος λάθος στη σχέση που οδηγεί τα περισσότερα ζευγάρια σε ισχυρούς τσακωμούς

«Επί του παρόντος, το μεγαλύτερο μέρος των αποδεικτικών στοιχείων στο γιατί φτάνει κάποιος στο διαζύγιο δείχνει ότι μεγαλώνοντας με διαζευγμένους γονείς, αποδυναμώνεται η δέσμευσή σας και οι διαπροσωπικές δεξιότητες που απαιτούνται για τον γάμο.

Αυτό που βρίσκουμε είναι ισχυρή, συνεχής απόδειξη ότι οι γενετικοί παράγοντες ευθύνονται για τη μεταφορά του διαζυγίου μεταξύ γενεών. Για το λόγο αυτό, η εστίαση στην τόνωση της δέσμευσης ή στην ενίσχυση των διαπροσωπικών δεξιοτήτων μπορεί να μην είναι μια ιδιαίτερα καλή τακτική για έναν ψυχολόγο που εργάζεται με ένα προβληματικό ζευγάρι» σχολιάζει η επικεφαλής της μελέτης, Dr. Salvatore.

Ήρθε η ώρα να ειπωθούν μερικές αλήθειες για τις μακροχρόνιες σχέσεις

«Άλλες έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι που είναι πολύ νευρωτικοί τείνουν να αντιλαμβάνονται ότι σύντροφοί τους συμπεριφέρονται περισσότερο αρνητικά από ό, τι ισχύει αντικειμενικά στην πραγματικότητα. Έτσι, η αντιμετώπιση αυτών των υποβοσκουσών στρεβλώσεων με γνώμονα την προσωπικότητα, μέσω προσεγγίσεων γνωστικής συμπεριφοράς μπορεί να είναι μια καλύτερη στρατηγική από το να προσπαθεί κάποιος ψυχολόγος να ενισχύσει τους συζυγικούς δεσμούς», συμπληρώνει.