Μάριος Αναστασίου: Μία ζωή… γεμάτη μουσική

 
Η μουσική είναι η ζωή του. Το πάθος του. Εκεί βρίσκει τη λύτρωσή του. Εκεί απελευθερώνεται. Εκεί ξεχνά σκοτούρες και άλλες έγνοιες. Ο Μάριος Αναστασίου μας συστήνεται και μας αποκαλύπτει τα μουσικά του όνειρα. 

Όνειρα που ξεκίνησαν να πλάθονται όταν ήταν ακόμη παιδί. Όνειρα που όσο περνούν τα χρόνια δεν ξεθωριάζουν. Κάθε άλλο. Φουντώνουν μέσα του ολοένα και περισσότερο. Σήμερα, περισσότερο ώριμος από ποτέ, δηλώνει πανέτοιμος να τα κατακτήσει πλέον!

Η πρώτη επαφή

Η επαφή με τη μουσική ήρθε πολύ νωρίς: «Γύρω στα 5 μου χρόνια, άκουσα μία μελώδικα στο σπίτι. Μου έμαθε ο αδερφός μου να παίζω 1-2 τραγούδια. Από τότε γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική και κυρίως με το πιάνο. Το έλεγα στους γονείς μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έδιναν και πολλή  σημασία. Κάποια στιγμή, γύρω στα 12 μου, τους ζήτησα και μου αγόρασαν ένα αρμόνιο. Ξεκινούσε η νέα σχολική χρονιά, χωρίς να τους ρωτήσω άνοιξα έναν τηλεφωνικό κατάλογο, βρήκα ωδείο, πήρα τηλέφωνο, τους είπα ότι θέλω να ξεκινήσω μαθήματα μουσικής, και κυρίως πιάνου. Μετά το είπα στους γονείς μου. Ευτυχώς δεν έφεραν αντιρρήσεις, αν και τους έφερα προ τετελεσμένου και έπρεπε να πληρώνουν και το ωδείο».

Οι αντιδράσεις

Γιατί δεν έφεραν οι γονείς του αντιρρήσεις; «Δεν υπήρχαν αντιδράσεις από την οικογένειά μου στην αρχή, αλλά δεν φαινόταν κιόλας να  έπαιρναν στα σοβαρά ή δεν έβλεπαν πιθανώς και κάποια στοιχεία που εγώ ένιωθα μέσα μου ότι υπάρχει πιθανότητα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το θέμα μουσική . Αντιδράσεις υπήρχαν όταν τους το είπα ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική. Αντέδρασαν, γιατί ήμουν καλός μαθητής και μπορούσα να ακολουθήσω κάτι διαφορετικό, για παράδειγμα ιατρική» κάτι το οποίο ήταν οι πρώτες μου επαγγελματικές σκέψεις όσον αφορούσε το τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου, μας εξηγεί ο Μάριος Αναστασίου. 

Μετά από τόσα χρόνια και την πορεία του είδαν ότι είχε δίκιο; «Δεν το γνωρίζω αυτό. Απλά κάποια στιγμή το πήραν απόφαση, όταν είδαν ότι δεν μεταπειθόμουν να κάνω κάτι άλλο. Θυμάμαι όμως κάτι συγκεκριμένα, πως  κάποτε άκουσε η μητέρα μου στο ραδιόφωνο, γιατρούς να αναφέρονται στις τέχνες και κυρίως την μουσική πως είναι εξίσου δύσκολες όσο η ιατρική και μάλιστα να λένε με θαυμασμό πως υπάρχουν κλάδοι στην μουσική που ίσως να είναι και ποιο δύσκολοί και  από ιατρικούς κλάδους. Νομίζω ότι εκεί κατάλαβε πως αυτό που θέλω να κάνω δεν είναι απλά ενθουσιασμός και κάτι απλό, αλλά ένα ατελείωτο μεγαλείο γνώσεων που χρειάζεται πολύς κόπος, όρεξη, θυσίες, αφοσίωση, ατελείωτες ώρες διαβάσματος   και πάνω απ’ όλα ΑΓΑΠΗ για να μπορείς όσο είναι δυνατόν να κατακτήσεις την μουσική », απαντά.

Όταν η μουσική κέρδισε την ιατρική

Πώς, όμως, η μουσική κέρδισε την ιατρική; «Όταν άρχισα μαθήματα μουσικής, είχα και μία επιθυμία να σπουδάσω ιατρική. Γι’ αυτό περίμεναν και οι γονείς μου να ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ προς τα εκεί έκλινα περισσότερο. Όταν άρχισα μαθήματα αρμονίου, στα 13 μου, άρχισα δειλά-δειλά να γράφω μουσική. Μετά από δύο χρόνια έγραψα ένα τραγούδι και το πήγα σε στούντιο για να ενορχηστρωθεί και να το στείλω σε διαγωνισμό τραγουδιού. Ένα πρωινό είχα ραντεβού με το στούντιο για να γράψουμε τη φωνή. Για καλή μου τύχη, ο ενορχηστρωτής δεν μπορούσε να βρει το πρότζεκτ που έκανε στο κομπιούτερ και αντιλήφθηκε ότι πρέπει να είχε κλείσει τον υπολογιστή χωρίς να σώσει ότι είχε προετοιμάσει. Μου λέει ‘πήγαινε σπίτι και έλα το απόγευμα να γράψουμε τη φωνή’, οπόταν να ξανακάνει την προετοιμασία που χρειαζόταν. Του απάντησα πως εφόσον είχα χάσει το σχολείο ούτως ή άλλως θα έμενα εκεί να δω τη διαδικασία, τι έκανε. Εκεί βλέποντας την εξέλιξη της ενορχήστρωσης σε ένα απλό τραγούδι που έγραψα, ένιωσα μέσα μου το μεγαλείο και τον πλούτο που πηγάζει από την μουσική και στην δημιουργία  της μουσικής. Αμέσως ένιωσα μέσα μου ότι αυτό θέλω να ακολουθήσω. Διέγραψα αμέσως όσα σκεφτόμουν να σπουδάσω περί ιατρικής και είπα θα ακολουθήσω τη μουσική». 

Από τα αρμόνιο στο πιάνο

Ξεκίνησε με αρμόνιο, αλλά σύντομα ξεκίνησε τη μεγάλη του αγάπη, όπως αποδείχτηκε και στην πορεία: «Στα 13 ξεκίνησα αρμόνιο. Κάποια στιγμή είδε η διευθύντρια του ωδείου ότι αντί να ασχολούμαι με το αρμόνιο, έπαιρνα βιβλία του πιάνου και έπαιζα κομμάτια του πιάνου. Μου είπε τότε, αν ήθελα να συνεχίσω με πιάνο και να μου κάνει η ίδια μαθήματα. Δέχτηκα και άρχισα πιάνο στα 16. Μετά το στρατό συνέχισα με το πιάνο, έκανα θεωρητικά μαθήματα μουσικής και παράλληλα ξεκίνησα να δουλεύω για να μπορώ να πληρώνω πλέον μόνος μου όλες αυτές τις σπουδές. Για 14 χρόνια συνδύασα σπουδές και δουλειά. Συνολικά ασχολούμαι 19 χρόνια με τη μουσική επαγγελματικά». 

Για το πιάνο και τη σύνθεση χρειάστηκαν 14 χρόνια σπουδών! Κατά τη διάρκεια αυτών των σπουδών έγραφε μουσική. Του ζητήσαμε να μας απαριθμήσει τα πτυχία του. Ακόμη και ο ίδιος κάπου έχασε το λογαριασμό με τόσα πτυχία! Αρμονίας, αντίστιξης, φούγκας, ενοργάνωσης, δίπλωμα σύνθεσης. ABRSM Piano Performance Diploma από Royal school of music.

Η μουσική και η σχέση με το θέατρο 

«Άρχισα να γράφω κυρίως ορχηστρική μουσική και κάποια τραγούδια σε ύφος μπαλάντας. Μετά ήθελα να δοκιμάσω τον εαυτό μου και σε άλλα είδη, ήθελα να δω τα όριά μου. Σκεφτόμουν κάποιο είδος μουσικής η τραγουδιού, μελετούσα τη δομή και προσπαθούσα να γράψω κάτι δικό μου. Ήθελα να δω μέχρι  πού μπορούν να φτάσουν οι δυνατότητές μου. Έγραψα από τάνγκο, βαλς, pop, καλαματιανό, κυπριακή μουσική  μέχρι και πιο λαϊκά ακούσματα. Κάποια από αυτά παίχτηκαν σε θεατρικά έργα», μας λέει και στέκεται λίγο παραπάνω στο τάνγκο: 

«Εκείνο το τάνγκο πέρασε στην ημιτελική φάση για την εκπροσώπηση της Κύπρου για το διαγωνισμό τραγουδιού της  Eurovision το 2005 με αγγλικό στίχο της Χριστίνας Γεωργίου με τίτλο “Just a dance” . Το ίδιο τραγούδι  το στείλαμε πιο μετά σε παγκόσμιο διαγωνισμό και στην κατηγορία που διαγωνίστηκε, πέρασε στα 20 καλύτερα. Το κυκλοφόρησα το 2015 μαζί με την Όλγα Βενετσιάνου. ‘Χαμένη σε ένα όνειρο’, είναι ο τίτλος σε στίχους  και ενορχήστρωση/παραγωγή της Χριστίνας Γεωργίου και εκτέλεση της Όλγας».  

Η επαφή του με τη Eurovision δεν ήταν μόνο μέσω αυτού του τάνγκο. «Το 2008  συμμετείχα στην κριτική επιτροπή για το τραγούδι που θα εκπροσωπούσε την Μάλτα στην Eurovision. Συμμετείχα επίσης  και στην κριτική επιτροπή διάφορων διαγωνισμών μουσικής εδώ στην Κύπρο».

Πώς προέκυψε, όμως, η σύνδεσή του με το θέατρο; «Εγώ δεν το είχα αντιληφθεί από την αρχή, αλλά μου το έλεγαν πολλοί και στην πορεία το κατάλαβα κι εγώ. Ότι η μουσική μου ταίριαζε σε κινηματογράφο ή θέατρο. Θυμάμαι ακόμα και όταν σπούδαζα σύνθεση που και  κάποιοι καθηγητές μου έλεγαν πως ακόμα και αύτη η μουσική που δημιουργούσα που είχε να κάνει με κλασικής μορφής σύνθεσης (για μικρά και μεγάλα σύνολα οργάνων σε κλασσικά και ποίο σύγχρονα ακούσματα/ηχοχρώματα) πως τους παρέπεμπε σε  κινηματογράφο. Έντυσα μουσικά πέντε θεατρικά (δύο δραματικά,  δύο κωμικά) και ένα παιδικό. Σε αυτό το στάδιο το συνθετικό του έργο συμπεριλαμβάνει τραγούδια, μουσική για θέατρο, ορχηστρική μουσική για πιάνο, μουσική δωματίου, καθώς και συμφωνικά έργα», μας λέει. 

Οι συνεργασίες 

Στην πορεία του αυτή ξεχωρίζουν ασφαλώς κάποιες συνεργασίες που ο Μάριος Αναστασίου κρατάει καλά φυλαγμένες στη μνήμη του. «Συνεργάστηκα συνοδεύοντας τους στο πιάνο με τον Γιάννη Πλούταρχο, την Κατερίνα Κούκα με τον Τάκη Σωτηρχέλλη».

Τα όνειρά του

Σήμερα ο Μάριος Αναστασίου εργάζεται σε διάφορους χώρους, παίζοντας μουσική, σε όλη την Κύπρο. Παράλληλα διδάσκει αυτά που για χρόνια ολόκληρα σπούδαζε: πιάνο και θεωρητικά μαθήματα μουσικής. «Ο κύριος στόχος μου πάντα είναι η σύνθεση, να γράφω μουσική, είτε για κινηματογράφο, θέατρο, δισκογραφία. Προσπαθώ να εστιάσω εκεί, στο θέατρο, στον κινηματογράφο», μας λέει.

Βέβαια ο χώρος αυτός δεν είναι εύκολος. Απαιτεί γερό στομάχι και αρκετή υπομονή. Απαιτεί, όμως, και αρκετές γνώσεις, σπουδές, ταλέντο. Και αυτά ο Μάριος Αναστασίου τα διαθέτει σε υπερθετικό βαθμό. Και με όπλο αυτά κυνηγά τα όνειρά του. 
 

Ειρήνη Σπυροπούλου